Thea Houben (1958) is als beeldhouwster opgeleid aan de kunstacademie te Maastricht onder leiding van Piet Killaars. Na haar studie keerde zij in 1987 weer terug naar haar geboortedorp Roggel en vestigde zij haar atelier in de voormalige bakkerij van haar ouders. In dit pand, daterend uit 1773 werd na een grondige renovatie ook een prachtige presentatie ruimte ingericht.
In het atelier creƫert zij in brons sculpturen in diverse thematieken. Op respectvolle en tegelijk uitdagende wijze, geeft zij het menselijke lichaam weer. De portretkunst behoort eveneens tot haar specialiteit, dit wordt steeds weer bewezen door haar uitvoering van opdrachten hiertoe. Voorts speelt zij met de natuur: vondsten hieruit worden verwerkt op originele wijze.
Kijk hier voor het overzicht van exposities en aankopen.
STATEMENTS:
Waar geen woorden zijn vertellen de vormen,
het onzichtbare wordt verbeeld.
Welk 'n motivatie moet je geven, als het "werk" een drijfveer in je leven is.
Een continue zoeken.
Ik slijp spiegel in willekeurige vorm, waarin ik teken.
Zo klein, dat alleen het oog zich weerspiegelt, het oog en het symbool.
Ik slijp in steen , alsof ik het leven erin wil sublimeren.
Ik giet in brons, om de gedachte te vereeuwigen.
De symboliek die ik gebruik is niet gezocht,
maar lijkt een oer-gegeven.
Ik wil doorgaan.
Als een reiziger in mijn atelier.
Steeds doorgaan.
In het atelier creƫert zij in brons sculpturen in diverse thematieken. Op respectvolle en tegelijk uitdagende wijze, geeft zij het menselijke lichaam weer. De portretkunst behoort eveneens tot haar specialiteit, dit wordt steeds weer bewezen door haar uitvoering van opdrachten hiertoe. Voorts speelt zij met de natuur: vondsten hieruit worden verwerkt op originele wijze.
Kijk hier voor het overzicht van exposities en aankopen.
Waar geen woorden zijn vertellen de vormen,
het onzichtbare wordt verbeeld.
Welk 'n motivatie moet je geven, als het "werk" een drijfveer in je leven is.
Een continue zoeken.
Ik slijp spiegel in willekeurige vorm, waarin ik teken.
Zo klein, dat alleen het oog zich weerspiegelt, het oog en het symbool.
Ik slijp in steen , alsof ik het leven erin wil sublimeren.
Ik giet in brons, om de gedachte te vereeuwigen.
De symboliek die ik gebruik is niet gezocht,
maar lijkt een oer-gegeven.
Ik wil doorgaan.
Als een reiziger in mijn atelier.
Steeds doorgaan.